چطور یک بچه پولدار با رفیقش در جنوب تهران کارخانه ساختند؟
تاریخ انتشار: ۳ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۶۸۶۱۹۹
کارخانه‌قو برای ساکنان جنوب شهر تهران یادآور همسایه دیوار به دیواری است که آفتابش غروب کرده و دیگر به خاطره‌ها پیوسته و حالا به جز دو قوی زیبای سفید روی دو لنگه در آهنی کارخانه، دیگر نشانی از آن نیست.
به گزارش همشهری، شاید برای جوانان این دوره و زمانه کمی دور از ذهن باشد که تنها روغن مورد استفاه پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های ما درایام قدیم فقط دنبه، پیه، روغن کرمانشاهی و کره حیوانی بود و مدت‌ها طول کشید تا روی مخ ملت ما کار کردند و توانستند روغن نباتی را به مطبخ و آشپزخانه‌ها ببرند و بقیه ماجرا.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
قصه بر می‌گردد به ۲ یار دبیرستانی به نام‌های «امیرحسین قاسمیه» و «امیر صالح» که همکلاس بودند و بعد از گرفتن دیپلم، تصمیم می‌گیرند با استفاده از سرمایه قاسمیه که به اصطلاح بچه پولدار بوده و شم اقتصادی امیر صالح یک کسب وکار راهاندازی کنند.
در سرای «چایچی» بازار تهران، حجره‌ای می‌گیرند و می‌افتند در کار پنبه و تخم پنبه؛ در همان روز‌های ابتدایی و حین کار خبردار می‌شوند که در خارج از کشور از تخم پنبه روغن خوراکی به دست می‌آورند که می‌تواند جایگزین خوبی برای روغن حیوانی باشد.
برای اینکه جریان را کاملاً متوجه شوند، می‌روند و تحقیقاتی انجام داده و پس از کسب اطلاعات ریز و درشت راهاندازی کارخانه، با دستی پر به کشور بازمی‌گردند. دستگاه‌های روغن‌کشی را وارد می‌کنند و برای زمین، می‌آیند محله «خزانه» که آن زمان همه‌اش کوره‌پزخانه بوده.
نزدیک کوره «علی گردله» قطعه زمینی را می‌خرند و این کارخانه را سال ۱۳۳۲ در محدوده منطقه۱۶ راه می‌اندازند. کم‌کم، زمین‌های دور و اطراف را هم به چنگ می‌آورند تا می‌رسند به خیابان عباسی و همان‌جا متوقف می‌شوند!
خاطرات قوطی‌حلبی‌های «قو» به‌خیر!اوایل پنبه‌ها را می‌آوردند در کارخانه و پنبه‌ها را از مغز جدا می‌کردند و عدل پنبه درست می‌کردند. پوسته‌ها را می‌گرفتند برای کنجاله و مغزش می‌رفت برای روغن‌کشی. چون کارخانه تازه‌کار بود، تجهیزات بسته‌بندی نداشتند و روغن تولیدی را می‌فرستادند کارخانه «بهشهر یا شاه‌پسند» که چند سالی از همه کارخانه‌های روغن نباتی جلوتر و مجهزتر بود. چند سال گذشت تا بالاخره ماشین‌های تصفیه و بی‌بو کردن روغن را وارد کردند.
بعد نوبت به قوطی‌سازی رسید که به «متال باکس» معروف بود. قوطی‌های فلزی را خود شرکت تولید می‌کرد با ۲ مارک، یکی «اطلس» که نقش مردی را داشت که کره زمین را روی دست‌هایش بلند کرده و دیگری «قو» که تصویر قوی سفیدی روی آن حک شده بود. بسته‌بندی قوطی از وزنی معادل ۴۵۰ گرمی شروع می‌شد و تا حلب‌های ۱۷ کیلویی می‌رسید. آن زمان قیمت روغن ۵ کیلویی ۲ تومان بود و طی چند سال قیمتش به ۳ تومان افزایش پیدا کرد!
قبل از انقلاب، کارخانه روغن نباتی قو تقریباً نزدیک به ۲۲ نوع روغن تولید می‌کرد، که ۳ـ ۴ نوع آن روغن قنادی بود. البته کره هم در این کارخانه تولید می‌شد، از جمله کره گیاهی (مارگارین). در آن روز‌ها روغن مایع هم با ظروف شیشه‌ای تولید و روانه بازار شد. ماه رمضان که می‌شد مصرف روغن مایع بالا می‌رفت، آن هم برای پخت زولبیا و بامیه بود.
روغن جامد هیدروژنه یکی دیگر از تولیدات کارخانه بود که روش تولید آن بدین صورت بود که در کارخانه آب را تجزیه می‌کردند، سپس هیدروژنش را به روغن تزریق کرده و اکسیژنش را می‌فروختند.
روغن خام را از کشور‌های برزیل و آرژانتین و آمریکا با قطار وارد می‌کردند. جالب است بدانید که قطار حامل روغنی که به بهشهر می‌رفت از داخل کارخانه عبور می‌کرد.
روغن‌های وارداتی هم که به تهران می‌آمد، در همان راه‌آهن خودمان تخلیه می‌شد و بعد از تخلیه در تعدادی مخزن بزرگ، با تانکر به داخل کارخانه قو حمل می‌شد. متاسفانه اکنون با وجود افزایش کشت دانه‌های روغنی از جمله کلزا، آفتاب‌گردان و سویا، این میزان کشت، تنها ۲۰درصد از نیاز داخل کشور را تأمین می‌کند.
می‌گفتند ناهار را با روغن‌نباتی بخورید!گروه تولیدی پارس که روغن نباتی قو هم زیر مجموعه‌اش بود در همان سال‌های ابتدایی راهاندازی کارخانه، یک سریال خارجی به نام «بالاتر از خطر» را خریداری کرد که کارگردانش ایرانی بود؛ و از این طریق وسط پخش سریال هر نیم ساعت به نیم ساعت تبلیغات مختص این شرکت پخش می‌شد. این تبلیغات به قدری گسترده بود که تا ۷۰درصد سود شرکت پای آن می‌رفت! البته تبلیغات تنها منحصر به تلویزیون و سینما نمی‌شد و گاهی کار به تبلیغات صوتی هم می‌رسید.
ظهر‌ها که کارگر‌های کوره‌پزخانه تعطیل می‌شدند و قصد عبور از مقابل کارخانه روغن نباتی را داشتند، خود امیرصالح جلوی در کارخانه می‌ایستاد و به کارگر‌ها که خسته وکوفته برای صرف ناهار می‌رفتند می‌گفت: «ناهار را با روغن نباتی بخورید!» البته در آن روز‌ها مردم رغبتی به استفاده از روغن نباتی نداشتند که البته حق هم داشتند، زیرا اوایل روغن بو می‌داد. به مرور بوی روغن را گرفتند و بالاخره ذائقه مردم هم تغییر کرد.
کارخانه روغن نباتی قو مثل تمام کارخانه‌های تولید روغن، کارخانه تولید صابون هم داشت که از قضا فرسنگ‌ها با کارخانه و محله خزانه فاصله داشت. کارخانه صابون‌سازی در خرمشهر بود که ۲ صابون یاس و برند بین‌المللی «کامی» را تولید می‌کرد که هنوز هم در جهان شناخته شده است. البته این بعد مسافت بی‌دلیل نبود؛ کارخانه قو با وجود ۶ هکتار و نیم وسعت، به علت تراکم ماشین‌آلات و مسائل محیط‌زیستی، جای مناسبی برای صابون‌سازی نبود و بندر خرمشهر بهترین جا و بهترین گزینه، هم ازجهت واردات مواد اولیه و مخازن روغن و هم از جهت صادرات صابون بود!
امتیاز صابون کامی برای آمریکایی‌ها بود و صابونش به آمریکا و کشور‌های عربی صادر می‌شد. کارخانه صابون‌سازی در زمان دفاع مقدس چند بار به‌طور جدی آسیب دید و نیرو‌های بیکار شده‌اش مدتی در کارخانه قو مشغول شدند تا بعد از ۲ بار ترمیم دستگاه‌ها، به سر کارشان برگشتند.
هم‌وزن آدم سکه می‌دادند!تغییر ذائقه یک ملت مدت‌ها طول می‌کشد. در این راه کارخانه‌های روغن نباتی از هیچ کاری دریغ نکردند. یکی از کار‌هایی که جهت ترغیب مردم می‌کردند جوایزی بود که همراه روغن می‌داند؛ مثل قرعه‌کشی سرویس طلا و جواهر و قرار دادن قاشق و سکه طلا داخل قوطی‌های روغن. به مغازه‌دار‌ها و عاملان توزیع، همراه روغن یک کارتن «تاید» می‌دادند و به مشتری‌هایی که روغن زیاد می‌خریدند یک سرویس قاشق و چنگال یا سرویس چینی جایزه می‌دادند.
کافی بود در یک محل یکی از این سکه‌ها به دست مردم برسد و این‌طوری مردم به طمع سکه هم شده بود، روغن نباتی می‌خریدند. البته این وسط کاسب‌ها هم بی‌نصیب نبودند و گاهی برای آنها قرعه‌کشی می‌کردند و جوایزی می‌دادند که در محله‌ها مثل توپ صدا می‌کرد؛ به‌طور مثال در یکی از همین قرعه‌کشی‌ها آقای «مقدس نیکو» خواربارفروش محله «سر تخت» شهرری، به اندازه وزنش پول خرد جایزه گرفت، این بنده خدا ۷۰ـ ۸۰ کیلویی وزن داشته و به همین دلیل ارزش پول خرد‌ها به رقم تقریبی ۲۶۸ هزار تومان که آن زمان برای خودش مبلغ زیادی بوده می‌رسد و زندگی‌شان از این رو به آن رو می‌شود و این‌طوری یواش یواش روغن نباتی جای خودش را در بین ملت ما باز کرد و بوی روغن حیوانی بد و بدتر شد برای مشام‌مان!
منبع: فرارو
کلیدواژه: روغن قو روغن نباتی کارخانه قو
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۶۸۶۱۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
راهاندازی فاز دوم کارخانه فولاد بافت مصداق«جهش تولید با مشارکت مردم» است
به گزارش اکونگار، فاز دوم کارخانه احیاء استیل فولاد بافت با سرمایه‌ای بیش از 40هزار میلیارد ریال در دیماه 1399 آغاز شد و پس از گذشت پنج سال به همت متخصصان و سرمایه‌گذاران هفته آینده به بهره‌برداری خواهد رسید. با بهره‌برداری از فاز دوم این کارخانه برای 100 نفر نیروی مستقیم و 600 نفر نیروی غیر مستقیم موقعیت شغلی ایجاد خواهد شد که تمامی آنها از متخصصان و نیروی بومی منطقه گزینش و استخدام شده‌اند. به زودی، فاز دوم کارخانه احیاء استیل فولاد بافت با حضور ابراهیم رییسی، سیزدهمین رییس جمهور کشورمان افتتاح خواهد شد.
روح الله عباسپور، سخنگوی کمیسیون صنایع مجلس شورای اسلامی در رابطه با اهمیت راهاندازی این پروژه و راهاندازی فاز دوم فولاد بافت گفت: فاز دوم کارخانه احیاء استیل فولاد بافت با سرمایه‌ای به ارزش 120میلیون یورو آماده بهره‌برداری شده که این موضوع مصداق تحقق شعار سال است.
سخنگوی کمیسیون صنایع مجلس شورای اسلامی افزود: وقتی به جهش تولید با مشارکت مردم تاکید می‌شود، منظور این است که از توان داخلی برای پیشبرد پروژه‌های ملی استفاده کرد.
وی اظهار داشت: حضور مهندسان ایرانی و استفاده از ظرفیت‌ها و سرمایه‌های داخلی برای پیشرفت این پروژه جای تقدیر دارد. این اقدام یک گام بزرگ در مسیر تحقق شعار سال و واقعی سازی اهداف ملی است.
عباسپور در ادامه تاکید کرد: از آنجایی که در کارخانه احیاء استیل فولاد بافت قرار است یک محصول واسطه‌ای تولید شده و ماده اولیه کارخانه‌های تولیدکننده شمش آهن اسفنجی تامین شود، مشارکت صنایع و صاحبان صنایع با یکدیگر بسیار اهمیت پیدا می‌کند.
وی افزود: این مشارکت‌ها و همکاری‌های دوسویه منجر به افزایش بهره‌وری، تولید محصولات با کیفیت برپایه دانش و توان داخلی و در نهایت جهش تولید می‌شود.
این نماینده مجلس در رابطه با سرمایه‌گذاری داخلی برای پیشبرد این پروژه گفت: کشورمان در یک شرایط سخت و تحریمی قرار دارد. تحریم‌ها باعث کاهش حضور سرمایه‌گذاران خارجی در کشور شده، به همین دلیل بسیاری از پروژه‌ها نیازمند حمایت و تامین مالی بخش خصوصی، بانک‌ها و نهادهای دولتی هستند.
سخنگوی کمیسیون صنایع مجلس ادامه داد: روش تامین مالی کارخانه احیاء استیل فولاد بافت یکی از بهترین روش‌ها برای این دوران است. هرچه روش‌های تامین مالی گسترده‌تر شود، سرمایه‌گذاران فرصت بیشتری برای سرمایه‌گذاری پیدا کرده و تولیدکنندگان هم توان توسعه و تولید محصول و پروژه‌های بیشتر را پیدا می‌کنند.
وی با تاکید بر اینکه حضور رییس جمهور در آیین افتتاح کارخانه احیاء استیل فولاد بافت نشانه تقدیر و حمایت از بخش خصوصی است، گفت: حضور سرمایه‌گذاری و همکاری نهادهای مالی برای پیشرفت پروژه‌های این چنینی جای تقدیر و تشکر دارد. وقتی در شرایط کنونی یک واحد تولیدی با سرمایه و توان داخلی توسعه پیدا می‌کند بی شک باید مورد حمایت بیشتر دولت قرار گیرد.
عباسپور تصریح کرد: در استان‌های محروم و یا همجوار با استان‌های محروم، توسعه پروژه‌های تولیدی و سرمایه‌گذاری‌های مولد بسیار مهم است. در این مناطق اشتغالزایی یک امر حیاتی به شمار می‌رود که نیازمند راهاندازی و توسعه پروژه‌های این چنینی است.
سخنگوی کمیسیون صنایع مجلس عنوان کرد: «جهش تولید با مشارکت مردم» همان استفاده از تخصص، دانش و توان نیروی انسانی کشور است، وقتی فرصت‌های این چنینی به وجود می‌آید، می‌توان از متخصصان داخلی و توانمندی‌های آنها بهره‌مند شد. موضوع اشتغالزایی در کشور و محرومیت زدایی در استان‌های محروم موضوعی است که در سال جهش تولید با مشارکت مردم باید به صورت جدی پیگیری شود.
وی در پایان تاکید کرد: وقتی اشتغالزایی برنامه‌ریزی شود، به خودی خود محرومیت زدایی هم در دستور کار قرار می‌گیرد. حضور نیروی انسانی در کارخانه احیاء استیل فولاد بافت علاوه بر ایجاد اشتغالزایی منجر به کاهش محرومیت‌ها و حتی فقر خواهد شد که این موضوع بسیار ارزشمند است.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»